Zaterdagavond was ik aanwezig bij het Live On The Beach
concert nummer twee. Met optredens van Kenny B, Diggy dex en natuurlijk
headliner Marco Borsato.
Als heel snel liep het Scheveningse strand helemaal vol met
enthousiaste fans van Marco. Als eerste verscheen de man die ik dit jaar voor
de derde keer voor mijn camera kreeg, Kenny B. Hij is een sfeermaker als
het om festivals gaat. Waar hij ook staat, de concertgangers sleurt hij altijd
mee met zijn zomerse klanken en zijn hit “Parijs”. Kenny zet de toon voor een
heel bijzonder Live At The Beach concert.
Daarna is het de beurt Diggy Dex. De teksten zijn prachtig
en ik ben getuige van de snelste rap. Op de catwalk gaat hij zitten en doet
zijn ding op een fenomenale manier. Hij en zijn collega grijpen het publiek,
handjes in de lucht en de massa springt mee. Wat een sfeer en wat een zetting.
Geweldig neergezet door Diggy Dex. Ik ben niet zo van de rap, maar dit was top!
En dan is het wachten op de man die in bijna ieders hart
zit. In het mijne in ieder geval. Marco Borsato!. Als hij het toneel opkomt
barst er tijdens deze prachtige zomeravond een oorkaan los. 16.000 fans gaan
uit hun dak. Ik dacht wauw wat is dit?.
En dan begint hij met zijn optreden. Al zijn hits komen
voorbij. Het maakt niet uit welke hij zingt, iedereen kent de teksten van al
zijn nummers. Ik heb de eer te mogen luisteren naar een geweldige zanger en het
grootste strandkoor. Prachtig, ik krijg er kippenvel van. Maar er moeten ook
foto’s worden gemaakt. Driftig ratelt mijn camera erop los. Wat een uitstraling
, wat een inleving in wat hij zingt!. Wat opvalt als ik door de camera kijk is
hoe hij oog heeft voor zijn fans en voor ons simpele fotografen. Prachtig om
dat te zien. Veel, heel veel artiesten gezien, maar nog nooit zo.
En dan komt hij met zijn ballads, Ik begin alvast te slikken,
brok in de keel. Wat maakt deze man los?. Hij weet mijn hart en ziel
rechtstreeks te raken. Ik kijk omhoog en naar de avondlucht en denk aan de dierbaren die mij zijn ontvallen. Gevolg, kan niet
goed meer door de zoeker van mijn camera kijken. Is de lens nat, of betrap ik
mijzelf op tranen? . Een man mag niet huilen zong Jacques Herb ooit, maar het kan me niks schelen. Ben
tenslotte ook maar een mens en laat mijn emoties de vrije loop. Fotograferen
met de tranen die rollen langs je wangen. Nog nooit kwam artiest zo bij mij binnen. Het is een heerlijke en ongeëvenaarde
ervaring en zeker voor herhaling vatbaar. En ik heb zo het sterke vermoeden dat ik daar niet alleen in was als ik
hoor hoe Marco zijn verhaal doet over een vrouw die ook zo hard getroffen werd
door het lot. En dat Marco zo mee voelt. Ben nu nog helemaal stil van wat ik
gisteren avond mee heb mogen maken. Nog nooit heeft een concert mij zo diep
geraakt als dit prachtige “Hart en Ziel” concert van Marco Borsato. Door mijn teletoeter
zag ik dat Marco ook geëmotioneerd en geroerd was. Ongelofelijk, wat een
performer en wat een prachtige man, prachtig mooi publiek en wat een mooie
locatie.
Ik zal dit concert nooit meer vergeten! Het was in al die
jaren dat ik ontelbare concerten fotografeer het mooiste en meest emotionele concert wat ik gezien heb!
Dank je wel Marco voor een onvergetelijke avond! En beslist
tot de volgende keer!
Lak'ech!
Ook al die lieve mensen, fans en collega fotografen wil ik bedanken. Jullie waren voor
mij de kers op een prachtige taart! Eén ding weet ik wel, als je als fotograaf naar een concert van Marco Borsato gaat, moet je tussen het publiek gaan staan en niet achter de barrier bij het podium. Wat een prachtig warm bad van fans!
Tekst/fotografie: Roland Wichser
